Παραγωγική ανασυγκρότηση – Συστημική προσέγγιση ή κοινωνική ανατροπή;

Η κρίση που διέρχεται η ελληνική οικονομία και κοινωνία την τελευταία πενταετία (2009 – 2014) είναι πρωτόγνωρη. Αν εξαιρέσουμε την Κατοχή με τα χιλιάδες θύματα του πολέμου, η μείωση του ΑΕΠ, η ανεργία και η διάλυση του παραγωγικού ιστού, δεν είχαν σε καμιά ως τώρα κρίση πάρει τέτοιες διαστάσεις.
Οι άτεγκτες “μνημονιακές” πολιτικές που υλοποιεί η άρχουσα τάξη με κορμό τις κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και την καθοδήγηση της “τρόικας”, έχουν εξουθενώσει τον ελληνικό λαό υπερφορολογώντας τα λαϊκά εισοδήματα, επιβάλλοντας μεγάλες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, συντρίβοντας θεμελιώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης και οδηγώντας το 1/3 του ενεργού πληθυσμού σε μαζική ανεργία και τη νέα γενιά σε εξανδραποδισμό.
Η ανακοπή του οικονομικού “κατήφορου”, της παραγωγικής και κοινωνικής παρακμής και η προοδευτική διέξοδος από την κρίση, αποτελούν όρο επιβίωσης του ελληνικού λαού και μοναδική ελπίδα σωτηρίας της χώρας. Η εφαρμογή συγκροτημένου σχεδίου “παραγωγικής ανασυγκρότησης”, αποτελεί το φερέγγυο όχημα για ανάταξη των παραγωγικών δυνάμεων, αύξηση των θέσεων εργασίας και του εισοδήματος, νέας πνοής στην οικονομία και κοινωνικής αναγέννησης της χώρας.
Ο “Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας” (ΜΑΧΩΜΕ), συνεχίζοντας τις προσπάθειες διερεύνησης κρίσιμων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας και της επεξεργασίας λύσεων με βάση τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, δίνει στη δημοσιότητα την έκδοση του παρόντος τόμου, με πυρήνα τις εισηγήσεις του διήμερου που πραγματοποίησε με θέμα: “Παραγωγική ανασυγκρότηση: Συστημική προσέγγιση ή κοινωνική ανατροπή”, που διοργάνωσε την άνοιξη (12 και 13 Μαρτίου) του 2014. Στη ροή των εισηγήσεων αναλύεται η γενικότερη “φιλοσοφία” του μεταβατικού προγράμματος της Αριστερής Κυβέρνησης, με αφετηρία τα άμεσα μέτρα σωτηρίας του λαού, καθώς και σειρά μέτρων που υπερβαίνουν τα όρια ανοχής τους συστήματος
και ανοίγουν δρόμους σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Το “σχέδιο” παραγωγικής ανασυγκρότησης, εξετάζεται όχι απλά ως αναδιάταξη και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον “χώρο”, αλλά κυρίως ως πολιτικές και μέτρα που τείνουν στη δημιουργία νέων σχέσεων παραγωγής, ανταλλαγής, κατανομής και κατανάλωσης στην ελληνική κοινωνία. Το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης εξετάζεται επίσης ως μοχλός κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών εκείνων των δυνάμεων που έχουν “μέτωπο” με τις πολιτικές Μνημονίου και προβάλλουν την ιδέα της συσπείρωσης όλων των δυνάμεων που έχουν ζωτικά συμφέροντα από μια προοδευτική έξοδο από την κρίση, με ανοιχτό τον ορίζοντα της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Στις εξειδικευμένες εισηγήσεις του βιβλίου, αναδεικνύονται οι βασικοί φορείς της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” και ιδιαίτερα ο δημόσιος τομέας (ΠΔΕ και ΔΕΚΟ) με κοινωνικό έλεγχο και εργατική συμμετοχή, καθώς και το πλαίσιο λειτουργίας του ιδιωτικού (μικρές, μεσαίες και μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και πολυεθνικές), όπως του τομέα “κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας” (συνεταιρισμοί, αυτοδιαχειριζόμενες, μη κερδοσκοπικές εταιρίες, εταιρίες λαϊκής βάσης, κλπ). Προσδιορίζονται επίσης οι κλάδοι και τομείς ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, στους οποίους η χώρα μας διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα και δυνατότητες οικοδόμησης ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων, με κάθετες και οριζόντιες δράσεις και αλληλοσύνδεσης διαφόρων τομέων μεταξύ τους (αγροτικός, βιομηχανικός, ενέργεια, υποδομές, κατασκευές, μεταφορές, υπηρεσίες.

Ιδιαίτερη προσπάθεια γίνεται στην ανάδειξη όχι απλά του προβλήματος της ανεργίας αλλά και των μέτρων και πολιτικών μείωσής της, με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε συγκεκριμένους τομείς.

Επίσης συνδέονται οι πιο πάνω πολιτικές με το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων, των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και της δίκαιης κατανομής των αποτελεσμάτων της ανάπτυξης στους αληθινούς δημιουργούς του πλούτου. Μιλάμε για τους όρους εργασίας και την πρωτογενή κατανομή και ανακατανομή εισοδημάτων μεταξύ
κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Τέλος δίνεται απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα: “πού θα βρεθούν τα λεφτά” για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Αναλύεται η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και εξόφληση του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης, η δημόσια ιδιοκτησία των τραπεζών, οι “μαύρες τρύπες” των δημοσίων εσόδων και δαπανών και τέλος αυτή καθ’ αυτή η ανάπτυξη και η αύξηση του εισοδήματος. Με ενδιαφέρον αναλύονται οι δοσοληψίες της χώρας με την Ε.Ε., τα προβλήματα απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων, οι ενδεχόμενες συνέπειες αποδέσμευσης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και οι δυνατότητες χρηματοδότησής της και από άλλους διεθνείς οργανισμούς ή κράτη, εκτός Ε.Ε.