Άνθρωπος και κόσμος – Η διαλεκτική της κοσμολογίας του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού και της αισχύλειας θεώρησης του πεπρωμένου

«Ήγείσθω δε Θεός των λεγομένων τε και νοουμένων, ο μόνος νους των νοούντων και νοουμένων και λόγος των λεγόντων και λεγομένων και ζωή των ζώντων και ζωουμένων και πάσι πάντα και ων και γινόμενος, δι’ αυτά τα όντα και γινόμενα.»

Αγίου Μαξίμου Ομολογητού, Μυσταγωγία 664 Α

Προαιώνιος προορισμός του άνθρωπου είναι να ζει σε αρμονία με τον κόσμο και τον Θεό. Στo έργο αυτό επιχειρείται να φωτιστούν μέσα από την κοσμολογία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού πτυχές της αισχύλειας τραγωδίας, που εκφράζουν τη διαχρονική αγωνία του ανθρώπου για τη θέση του στον κόσμο. Οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις ανάμεσα στη θεολογία του αγίου Μαξίμου και του ποιητικού στοχασμού του Αισχύλου εξετάζονται σε αναφορά με τα θεμελιώδη θέματα της προέλευσης και δημιουργίας του κόσμου, της πτώσης του ανθρώπου και του κόσμου, της αναζήτησης και της κατοχύρωσης της ελευθερίας του ανθρώπινου προσώπου και της προοπτικής της εν Χριστώ σωτηρίας σε σχέση με το ρόλο της μοίρας και του τραγικού πεπρωμένου. Εξετάζεται, επίσης, η σύνθετη προβληματική της σχέσης του σύγχρονου ανθρώπου με τον κόσμο και τον Θεό, εστιάζοντας στην τραγική πραγματικότητα της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος.