Ο Ανδρέας Φάντης έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στα χέρια του. Ήταν ένας από τους πολιτικούς σε υψηλότατο αξίωμα σ’ ένα από τα παλαιότερα κυπριακά κόμματα, με μεγάλη απήχηση στο λαό και με σημαντική δράση. Ενός κόμματος που βρέθηκε να πολεμά τον Μακάριο αλλά και να τον στηρίζει. Ήταν ένας από τους ανθρώπους που κατά τεκμήριο γνώριζε όχι μόνο το προσκήνιο αλλά και το παρασκήνιο των εξελίξεων τις οποίες καταγράφει.
Η προσωπική συμμετοχή ενώ σε άλλες περιπτώσεις δημιουργεί αναστολές στην αυστηρή καταγραφή της αλήθειας, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αναστολές αυτές περιορίζονται σημαντικά αφού οι προσωπικές επιλογές του, τα τελευταία χρόνια, ήταν έξω από την άμεση πολιτική δράση κι έτσι κινείται σ’ ένα πλαίσιο μεγαλύτερης ανεξαρτησίας χωρίς να ξεχνά τις ρίζες του.
Στο βιβλίο του παντρεύει την μνήμη με τα ντοκουμέντα, τις εμπειρίες με τις θεωρητικές αναζητήσεις της εποχής. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ένα από τα πρόσωπα των αποφάσεων. Χωρίς να ξεχνά την πολύχρονη κομματική του ένταξη και την αριστερή ιδεολογική του αναφορά, δεν διστάζει, όπου νομίζει ότι οι επιλογές ήταν λάθος, να τις καταγράψει. Το βιβλίο σ’ αυτά τα σημεία γίνεται μια “εκ βαθέων εξομολόγηση”, που δεν φτάνει στο μηδενισμό μιας υπόθεσης που ο ίδιος υπηρέτησε αλλά στην επισήμανση για αποφυγή».