Δον Ζουάν – Το πέτρινο συμπόσιο

Ο δον Ζουάν, “γαμπρός κατά συρροήν”, παρουσιάζεται ως κατακτητής, ποτέ ως ερωτευμένος. Μπορεί η ομορφιά να είναι ένα πρώτο ξύπνημα της επιθυμίας, ο πόθος όμως αφορά την κατάκτηση, που συντελείται με στρατηγική μάχης και σβήνει μόλις το θύμα κυριευτεί: “από τη στιγμή που την κυρίευσες μία φορά […] όλο το ωραίον του πάθους έχει λήξει”. Ο λόγος του είναι γεμάτος πολεμικές μεταφορές: μάχομαι, εκπορθώ, κυριεύω, κατακτώ, νικώ, πετώ από νίκη σε νίκη, η νεαρή που παραδίδει τα όπλα, είναι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί για να ταυτιστεί τελικά με τον Μέγα Αλέξανδρο, αναζητώντας άλλους κόσμους για να επεκτείνει τις ερωτικές του κατακτήσεις. Η Έρικα Φίσερ-Λίχτε βλέπει στον δον Ζουάν τη διαπόμπευση ολόκληρης κοινωνικής κάστας. Καθώς δεν υπάρχουν πλέον εδαφικές διεκδικήσεις, το πεδίο των κατακτήσεων μεταφέρεται στον τομέα του έρωτα και η υπεροχή, όπως ισχυρίζεται η ίδια, ασκείται μέσω της αποπλάνησης. Επιπλέον, ο ψυχικός πόνος που προκαλεί ο ήρωας στα θύματά του λειτουργεί ως αφροδισιακό, με χαρακτηριστικότερο τα δάκρυα της συζύγου του, Ελβίρας.