Ο θεριστής της άνοιξης –

ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΡΑΔΥΑΖΕΙ

Καθένας στέκεται μόνος και ανυποψίαστος

απέναντι στο θάνατο

καθώς τον διαπερνούν οι αχτίδες του ήλιου

Ξαφνικά

πέφτει άσπλαχνα η νύχτα

ΣΚΕΦΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ

Σκεφτικός και μόνος στην παντέρημη πόλη

Μετράω με βήματα αργά και βαριά την απέραντη σιωπή…

Τα μάτια μου δεν σκαλώνουν σε καμία ανθρώπινη φιγούρα .

Τα παπούτσια των ανθρώπων που περπάτησαν

επάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων

δεν άφησαν πουθενά τα ίχνη τους

Πέπλο άλλο να κρυφτώ δεν βρίσκω εκτός από την ατέλειωτη μοναξιά.

Άπραγος, στερημένος ,γυμνός από χαρά,

φλέγομαι στην πυρά

που άναψε ο ιός.


Δεν ξέρω αν πιστεύω στην δική μου ζωή

Παίζει μαζί μου κρυφτούλι ολημερίς.

Διάβηκα μέσα της μονοπάτια άβατα και άγρια.

Τώρα δεν ξέρω αν τα ξαναβρώ ,ούτε αν η αγάπη ξαναγυρίσει σε μένα .

Με την λογική του ιού βαδίζω και χάνομαι στο βάθος των δρόμων

που ανοίγονται αμείλικτα μπροστά στο νου και στις σκέψεις μου

καθώς βρίσκομαι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε άψυχους τοίχους.

ΟΙ ΚΛΩΝΟΙ

Στου ποταμού τις όχθες κάθισα

όλη την ημέρα να μουσκέψω

Οι κλώνοι μου τριγύριζαν

εδώ κι εκεί αδέσποτα

Με βρήκε η νύχτα γυμνό

επάνω στη γέφυρα των ονείρων

Οι κλώνοι μου μαζεύτηκαν ένα πλήθος

προχωρώντας στις Πύλες του Αχέροντα

Πέθαιναν οι κλώνοι από στεναγμούς

Βουτηγμένος στη θλίψη

ξεχάστηκα ο άμοιρος

Πήγε οκτώ το πρωί

Γέμισε η καρδιά μου δροσοστάλες

Πρόσεξα πως δε μου έμεινε στο στόμα

παρά μια λέξη ακόμα

Τίναξα το χώμα από τις παλάμες μου

Κοίταξα με λύπη το ρολόι μου

Ο κόσμος είχε μεσάνυχτα

Αναφώνησα:

-Είναι ώρα για εγκλεισμό!

Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ


Ιέ εσύ, Ιέ θεϊκέ και δαιμονικέ δεν πιστεύω

ότι ο πλανήτης μας και ο χρόνος είναι σημεία κοινού κύκλου

Θνησιγενείς οι συλλογισμοί μου κοντόφθαλμοι

ο νους και η λογική μου

Ιέ που θέλεις την ανάσα μας πεθαμένη

δεν πιστεύω πως κυλάς διψασμένος

απ΄τη μύτη, τα μάτια και το στόμα μας

Αναζητάς μέσα μας την ύστατη ρανίδα ζωής

σαν ερπετό της φρίκης

επάνω στο γλαυκοπράσινο βράχο του Σύμπαντος

Οι σοφοί μας έλεγαν να διώξουμε

τα δαιμόνια από μέσα μας

Να κρατήσουμε τις στιγμές

της ευθύνης και της ανθρωπιάς μας

Μα τους αγνοήσαμε πανηγυρικά

και να τώρα που οι θεράποντες της γης

οι δυνατοί και θαρραλέοι

μας απαγορεύουν ρητά τις αγκαλιές και τα φιλιά

τις χειραψίες και τις αντιφωνήσεις

Ατελείωτη θεωρούν τη βλακεία

να ταξιδεύουμε μαζί

να νοιώθουμε πληρότητα

ο ένας χωμένος στην αγκαλιά του άλλου

να βαδίζουμε κολλητά ο ένας με τον άλλο

στης θάλασσας την άκρη

Ίσως γιατί ποτέ δεν ήμασταν ειλικρινείς

Ίσως γιατί ποτέ δεν αγαπήσαμε πραγματικά

Ίσως γιατί ποτέ δε νοιώσαμε συνένοχοι

Τώρα εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας

παρακολουθούμε τα καραβάνια των νεκρών

που χάνονται στον ορίζοντα