Παρεπιδημία –

ΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ

Ανάμεσα στους νεκρούς αναγνώρισα κι εγώ μια γυναίκα που μου έμοιαζε με τρόπο πολύσημο.
Ψυχή με δυο γυάλινα πλοία για μάτια, αγκυροβολημένα στον καιρό, να ξεφορτώνουν αέναα το μυθικό τους εμπόρευμα από εμπειρία και απορία.
Μαγεμένοι από την εξόφθαλμη εγκαρτέρησή της, κάποιοι αποφάνθηκαν πως οι ρυτίδες της, η σκοτεινή της πλευρά, ήταν εκδορές από τον καιρό που η μοναξιά ξεσπούσε πάνω της χωρίς λόγο.
Ανίκανοι να δουν ότι τα χαρακώματα του προσώπου της ήταν υπολείμματα βιβλικής καταστροφής, που κορυφώθηκε σε σειρά ποιητικών εκρήξεων στο όνομά της.
Ο απόηχος των εκρήξεων αυτών σκέπασε κάποτε τον ήλιο με σκιώδη επίθετα και νεφελώδεις μεταφορές, οδηγώντας τον κόσμο μας σε πρόωρο ποιητικό χειμώνα.