Συνελόντι ειπείν –

ΤΗ ΡΙΖΑ

Τη Ρίζα του είναι μου νάβρεις
Τη Ρίζα πούναι και ρίζα σου
Να την δροσίσεις με τα γέλιο σου
Να την θεριέψεις
Με στάλες ψυχής απ΄την ψυχή σου

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Εἶπα θὰ φύγω, θὰ χαθώ.
Μέσα σε νύχτα αφέγγαρη
Ἀπό τὴ σκοτεινή μεριὰ τοῦ δρόμου,
πίσω ἀπὸ τὶς πικροδάφνες.
Πικρὸ λουλούδι ἡ καρδιὰ.
Μὲ τὸ κεφάλι μου σκυφτὸ
Τὰ μάτια νὰ κυττοῦν.
Mη και διψάσει τ’όνειρο
Θα το κρατήσω αυτό το δάκρυ.
Ποιός ξέρει πότε θα τελειώσει το ταξίδι.
Πόσο τη δίψα της θ’αντέξει η καρδιά.
Μη σβύσει τ’άστρο τ’ουρανού.
Μη και στερέψει η θάλασσα,
να σου χαρίσω τη στερνή σταλαγματιά.