Αφιλόξενοι τόποι –

Ποιητική ακρόαση

Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα είχαν αρχίσει οι απαγγελίες. Ο κόσμος αγωνιούσε για
να του χαρίσει η ποίηση κάποια καινούργια ελπίδα.
Ο πρώτος ποιητής,
ο ορατός από τους πολλούς, μας είπε πως τα φιλιά ταξιδεύουν πάνω στις ίδιες αχτίνες
όπως και τα όνειρα. Και ήταν τόσο όμορφος που στην άκρη των χειλιών του είχε
φωλιάσει μια μέλισσα.
Ο δεύτερος ποιητής,
ο ορατός από τους λίγους, φώναξε θριαμβευτικά: “Αφήστε το όνειρο ή το ζύγι· η
φλόγα μετριέται με άλλες διαστάσεις”. Και δάγκωσε την άκρη των χειλιών του, όπου
είχε σταθεί μια σφήκα.
Ο τρίτος ποιητής,
ο αόρατος, δεν θέλησε ν’ απαγγείλει: “Δε μπορώ”, ψιθύρισε. “Η ψυχή και η ποίηση
με συνθλίβουν με τις απαιτήσεις τους”. Και σκούπισε, στην άκρη των χειλιών του,
μια σταγόνα αίμα.
Αυτός ο τελευταίος ποιητής στους πιο κρίσιμους στίχους του
ας συγχωρέσει και μένα
που δεν γνώρισα καμία φρίκη..