Ο Ανδρέας Ζιαρτίδης υπήρξε για 45 τόσα χρόνια, μέχρι και το 1990, ο ηγέτης του συνδικαλιστικού κινήματος της ΠΕΟ και ταυτόχρονα ένα από τα βασικά ηγετικά στελέχη της κυπριακής Αριστεράς. Απ΄ αυτή του τη θέση βίωσε μ΄ ένα πολύ άμεσο και ενεργό τρόπο όλες τις πικρές εμπειρίες της κυπριακής ζωής της περιόδου που ακολουθεί τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γι΄αυτό και οι μαρτυρίες που διατυπώνονται με τον τρόπο που τον καταξίωσε στην κυπριακή κοινωνία – χωρίς φόβο και πάθος – έχουν την βαρύνουσα σημασία τους στη διαμόρφωση μιας πιστής σφαιρικής εικόνας της πρόσφατης ιστορίας της Κύπρου και του σημερινού γίγνεσθαι.
Η ιδιομορφία του βιβλίου βρίσκεται στην μορφή του. Ο Ανδρέας Ζιαρτίδης με τους τολμηρούς προβληματισμούς του και τις κάθετες τομές, που κάνει σε πρόσωπα και καταστάσεις, τομές που δεν φείδονται ούτε και του εαυτού του, παρελαύνει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου συνομιλώντας μ΄ ένα παλιό του φίλο και συνοδοιπόρο, τον δημοσιογράφο και κριτικό Πανίκο Παιονίδη. Έτσι, πέρα απ΄όλα τ΄άλλα, ο λόγος αποκτά μεγαλύτερη ζωντάνια και αμεσότητα κι η σκέψη ακονίζεται ακόμα περισσότερο μέσα στο διάλογο.