Αποκούμπι στην κουβέντα με τον Περικλή Σφυρίδη –

Γνωρίζω τον Περικλή Σφυρίδη από τότε που ήμουν παιδί. Εκτός από γείτονάς μας, ήταν και ο οικογενειακός μας γιατρός -κούραρε στο παλιό μας σπίτι, στο Χαριλάου, τον παππού και την φιλάσθενη γιαγιά μου. Στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα τον πλησιάσα να του δείξω πρωτόλεια ποιήματα και πεζά μου. Ο ίδιος ήταν αρκετά γνωστός συγγραφές και η γνώμη του μετρούσε. […]

Ο λόγος του, όπως πάντα, χυμώδης και παραστατικός, καθηλώνει και συνεπαίρνει. Αποκούμπι σε καιρούς χαλεπούς. Στο τραπέζι του σαλονιού με περιμένει, φιλικός όπως πάντα, για να τα πούμε. Παραδίπλα η σκυλίτσα του, η Φαίδρα, ύστερα από κάποια ανιχνευτικά πλησιάσματα, απομονώνεται σε μια γωνία του σαλονιού, θαρρείς και διαισθάνεται το τι θα επακολουθήσει. Ανοίγω, κάπως αμήχανα, το ντοσιέ με τις ερωτήσεις και ξεκινάμε.