Ας το πούμε ημερολόγιο… –

“Αχ, Παρθενώνα μου, το όνειρό μου μάγεψες!
Δεν με αντάμωσε ακόμα, στην προ-προμητέρα να επιστρέψω.
Να ακούσω, να γευτώ την ζωοδότρα της πνοή.
Δάση να την θροΐζουν, βράχια να την τραγουδούν, χώμα να την ανασαίνει.
Το νερό να την εξιστορεί στους ψίθυρους της κάθε ζωντανής ψυχής, που η φύση στην αγκάλη της βυζαίνει.
Το όνειρο, ακόμη υπάρχει!”