Χρυσό το Πρωϊνό, Μαβί το Δειλινό

«Το πολύβουο Χάνι έκαμε τρομερή εντύπωση στον Αργύρη. Πρώτη φορά βρισκόταν ανάμεσα σε τόσο κόσμο ανόμοιο, σαν μωσα’ίκό. Μιλούσανε ελληνικά, άλλοι βουλγάρικα, ακόμα και εβρα’ίκά, και οι Τούρκοι παντού. Κι όλοι, κουρασμένοι δουλευτάδες και ταλαιπωρημένοι ταξιδιώτες. Σ’ έναν τόπο που τους χώραγε όλους να ζούνε ειρηνικά με τους Έλληνες, μα που οι ξένοι τον θέλανε δικό τους και τον πολεμούσανε τόσο άγρια να τον υποτάξουνε, Να ψιμώσουν τους ανθρώπους του και να γίνουν αυτοί κυρίαρχοι και αψεντάδες. Σε τούτο το Χάνι διασταυρώνονταν δρόμοι και άνθρωποι. Μόνο, που τούτοι οι άνθρωποι, δε ψαίνονταν να τους χωρίζει τίποτα. Κι αν ήταν αμίλητος κάποιος, δε θα υποψιαζόσουνα την εθνότητά του. Γιατί, η δουλειά, η κούραση, ο μόχθος ή η ευτυχία δεν έχουν ταυτότητα». Ο μικρός Αργύρης περνάει από «χέρι σε χέρι» κι από σπιτικό σε σπιτικό. Ανδρώνεται πορευόμενος με την Ιστορία του τόπου του. Κι αυτό που ονειρεύεται για την Πατρίδα του και για το οποίο αγωνίζεται κι ο ίδιος, γίνεται πραγματικότητα. Μα όσα σχεδίαζε και ονειρεύτηκε για τον εαυτό του; Μπόρεσε να τα χαρεί; Και να τα ζήσει;