Δημήτριος: 305 μ.Χ. – Τραγωδία

Η υπόθεση του δράματος

Λίγο πριν κοπάσουν οι διωγμοί στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έχουμε μια πλειάδα μαρτύρων που έδωσαν το αίμα τους προσφορά και θυσία στον Χριστό αψηφώντας τον θάνατο και την ματαιότητα της πρόσκαιρης ζωής. Ένας απ’ αυτούς αναδείχθηκε ο Δημήτριος, άνδρας με μόρφωση, καλλιέργεια πνευματική και ομορφιά παραστήματος σπάνια. Αναδείχθηκε από τον αυτοκράτορα Μαξιμιανό σε έπαρχο όλης της Ελλάδας και μισήθηκε έντονα από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς άρχοντες της εποχής του. Η δυναμική όμως παρουσία του έδωσε στον λαό του Θεού δύναμη και τόνωσε την πίστη όσων είχαν την τύχη ν’ ακούσουν το κήρυγμά του. Ο μαρτυρικός θάνατος προσέφερε τη λύπη, αλλά ταυτόχρονα και τη χαρά, δίδοντας μαρτυρία Χριστού εις τους αιώνες και έγινε οδηγός στην αληθινή χριστιανική ζωή όλων των χριστιανών. Την τραγική αυτή ιστορία του Μεγαλομάρτυρα θα δούμε να ξεδιπλώνεται, ταυτόχρονα με την αγωνία του λαού των Θεσσαλονικέων και τη μισαλλοδοξία της ρωμαϊκής εξουσίας.

Απόσπασμα

ΝΕΣΤΟΡΑΣ: Των μεγάλων χωρών βασιλείς και αυτοκράτορες, εσείς που τους λαούς ωσάν πρόβατα επί σφαγή κυβερνάτε, εσείς που τους κόλακες κάνετε Θεούς κι όμοιους με δαύτους πουθενά δεν αντικρίζει καθαρό από φθορά μάτι. Εσείς που τα στοιχειά της φύσης προσκυνάτε, λατρεύοντας κάθε τι ασήμαντο που τα περιβάλλει, εσείς που απελπισμένα επιδιώκετε την ειρήνη και την επιζητάτε στον πόλεμο, που μες τα χρυσοΰφαντα και πορφυρά ιμάτιά σας κρύβετε την ματαιοδοξία σας και κωφεύετε μπροστά στην ανάγκη των συνανθρώπων σας. μάρτυς μου ο Θεός, τύραννοι και δημοκράτες, ρήτορες και δημαγωγοί, άρχοντες και αυλικοί, ελάτε μια στιγμή, πλησιάστε κοντά στον λαό τούτο, τον άδικα λαβωμένο και δώστε εξηγήσεις, προς όλους μας μικρούς και μεγάλους, που σε τούτη την πόλη αρμόζει να γνωρίζουμε. Μα για το Θεό φτάνει πια! Τυφλώθηκαν τα μάτια σας εξαιτίας της μεγάλης σας αίγλης και τρυφής, και τώρα πια ανίκανοι στέκεστε μπροστά στους υπέροχους τούτους πολίτες που με το γλυκό τους λόγο, την Παναγιά στα χείλη τους κουβαλούν και στην καρδιά τους τον Κύριο φωλιάζουν! Φτάνουν πια οι διωγμοί! Αφήστε μας ελεύθερους την πίστη μας να διατρανώνουμε και τον μοναδικό του κόσμου Θεό να λατρεύουμε! Εσείς όμως άνανδροι, ύπουλα, φθονερά και αλαζονικά στους ιπποδρόμους και στις μεγάλες αρένες μας στέλνετε, τροφή για τ’ άγρια θηρία, που όμοιά τους δεν συναντάς ούτε στα πυκνόδεντρα δάση, μανιασμένα και λυσσασμένα για αίμα και σάρκα Χριστιανών. Θεέ μου, γιατί τόσο μαρτύριο; Γιατί; Συγχώρα με Κύριε, τι φταις εσύ αν οι δικές μας πράξεις βαραίνουν και κάνουν τη ζωή μας τραγική; Ο απλός λαός όμως, οι χριστιανοί που άλλο δεν έχουν να ελπίζουν, παρά Εσένα, βοήθεια απεγνωσμένα ζητούν. Με αίμα έχουν βαφτεί τα καλντερίμια και οι πλατείες, τα στάδια και τα νερά της Θεσσαλονίκης. Η ομολογία της πίστης μας για Σένα Κύριε… θάνατο σημαίνει…