Δυτικά της Σαπφούς –

Ίσως από τα πιο αυθεντικά βιωματικά ποιητικά ενσταντανέ που δεν απαιτούν τόσο την κάθαρση όσο την επαναφορά στη μνήμη ακροβασιών θανάτου, αναγκαία παράμετρος για να πεθαίνει κανείς αναίμακτα.
Όταν το ιδιωτικό συγκλονίζει ως δημόσιο έκθεμα τότε τα στοιχήματα κερδίζονται:[…] Μέσα στην πόλη αυτή κανένας στο πλάι μου// Μα απόψε/ κρεμάω ένα μειδίαμα/ πάνω στο σηματοδότη μιας διάβασης/ και την αποχαιρετώ


Οδός Σαπφούς

Δυτικά η οδός Σαπφούς
Θλιβερές πολυκατοικίες
Εγκαταλειμμένες αποθήκες ξυλείας
Υπόστεγα χειρονομίες σκουπίδια
Στη γωνία δεξιά η καντίνα
“Το ζουμερό λουκάνικο”
Τα τρία γατάκια τρομαγμένα κάτω απ’ τον κάδο
Τα παλιά ανταλλακτικά σάπισαν
Τα εικονίσματα στο πατάρι με τις κατσαρίδες
Στάζουν οι σωληνώσεις στον τοίχο
Αυτός βρίζει συνέχεια και σκαλίζει με το νύχι του
μια το σοβά μια το σπυρί
Στον απέναντι τοίχο η μνήμη
Φτιασιδωμένη γριά πόρνη
κλείνει το μάτι ξεδιάντροπα
Πίσω του μια μοναδική ζωή
που δεν της απόμεινε τίποτα

Κάθε μέρα τώρα
Αυτό το χαλασμένο ρολόι εμποδίζει το θάνατο