Φιλοσοφία και λογοτεχνία στη Γαλλία – 1930-1960

Τι ώθησε τους περισσότερους και σπουδαιότερους φιλοσόφους στη Γαλλία, κατά τη φιλοσοφική στιγμή του υπαρξισμού, να δημιουργήσουν το έργο τους σε διαρκή και ζωτική γι’ αυτούς αναμέτρηση με τη μη φιλοσοφία, κυρίως με τη λογοτεχνία και τις τέχνες, αλλά και με τις επιστήμες, την πολιτική κ.λπ.; Ο Sartre, o Camus, o Gabriel Marcel, o Jean Wahl και αρκετοί άλλοι παρήγαγαν οι ίδιοι σημαντικό συγγραφικό έργο – στο πεδίο της πεζογραφίας, του θεάτρου ή της ποίησης -, παράλληλα με το καθαυτό φιλοσοφικό τους έργο· είναι άλλωστε αδύνατο να κατανοήσουμε σε βάθος τη φιλοσοφική σκέψη άλλων, όπως του Maurice Merleau-Ponty, του Vladimir Jankelevitch, του Emmanuel Levinas ή του Gaston Bachelard, αν δεν λάβουμε σοβαρά υπόψη το στοχασμό τους για τη ζωγραφική, τη μουσική και τη λογοτεχνία.

Μέσα από μια επισκόπηση της φιλοσοφικής σκηνής και γενικότερα της πνευματικής δημιουργίας στη Γαλλία, από το 1930 ως το 1960, σε αντιπαραβολή με τις προηγούμενες και τις επόμενες φιλοσοφικές στιγμές, μέχρι σήμερα, επιχειρώ να εντοπίσω και να αναδείξω τους ποικίλους λόγους αυτής της συγκεκριμένης αλληλοπεριχώρησης της φιλοσοφίας και της μη φιλοσοφίας (με έμφαση στη λογοτεχνία και τις τέχνες).

Αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία σε πλειάδα αδίκως παραγνωρισμένων φιλοσόφων (λ.χ. στον Raymond Ruyer, στον Yvon Belaval ή στον Jean Grenier), αλλά και σε στοχαστές και δημιουργούς οι οποίοι, χωρίς να είναι κυριολεκτικά φιλόσοφοι, επηρέασαν σημαντικά το φιλοσοφικό γίγνεσθαι της Γαλλίας (Paul Valery, Georges Bataille, Maurice Blanchot, Andre Malraux κ.ά.), οδηγήθηκα ανεπαίσθητα, όσο και αναπόδραστα, μέσω μιας παιδαγωγικής του θαυμασμού, σε ένα αβίαστο εγκώμιο της φιλοσοφίας και των γραμμάτων στη Γαλλία στον εικοστό αιώνα.