Γιατί ο Adorno; – 2 κείμενα για την αρνητική διαλεκτική και την αρνητική αυτονομία

Η μη-ταυτότητα επιτίθεται στην ταυτότητα και τη διαρρηγνύει, επιδιώκοντας την ίδια της την κίνηση, την οποία η ταυτότητα και περιλαμβάνει και δεν περιλαμβάνει. Επιτίθεται στις κατηγορίες της πολιτικής οικονομίας για να ανακαλύψει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αφηρημένη εργασία και στο επωφελές και δημιουργικό πράττειν, τον οποίο οι κατηγορίες αυτές περιλαμβάνουν και παρόλα αυτά δεν περιλαμβάνουν. Επιτίθεται σε όλες τις κατηγορίες της αστικής σκέψης σε μια κατά πρόσωπο κριτική, μια κριτική η οποία αναζητά σταθερά στο ανθρώπινο πράττειν και στην αντιφατική του ύπαρξη την πηγή κάθε κίνησης. Επιτίθεται στα ουσιαστικά για να απελευθερώσει τα ρήματα που τα ουσιαστικά αυτά κρατούν φυλακισμένα, παγωμένα, αλλά παρόλα αυτά όχι παγωμένα. Επιτίθεται στα ρολόγια που περιέχουν και παρόλα αυτά δεν περιέχουν τους δημιουργικούς ρυθμούς του πράττειν, και πυροβολεί ενάντιά τους για να δείξει ότι η μόνη επανάσταση είναι η επανάσταση στο εδώ και στο τώρα, ότι η ιδέα μιας μελλοντικής επανάστασης είναι ανόητη. Επιτίθεται στο κράτος για να βρει αυτό που περιλαμβάνει και που παρόλα αυτά δεν μπορεί να συμπεριλάβει: τον αγώνα για αυτοπροσδιορισμό. Η κίνηση της εναντίωσης στην ταυτότητα είναι η κίνηση της επανάστασης δίχως όνομα. (John Holloway)