Η γη της αθλιότητας – Διηγήματα

(…) ο τόπος που αποφάσισε ο Δημιουργός να μας στείλει… άλλους για τιμωρία κι άλλους για απόλαυση, ανάλογα με το χαρτί που τραβήξαμε πριν δούμε το φως αυτής της ζωής. Μαζί με την κάρτα προορισμού πήραμε κι έναν εγκέφαλο που σκέπτεται κι αποφασίζει για μας, μόνο που μερικές φορές βάζει την πέμπτη και μας τρέχει πολύ. Οι απαιτήσεις πολλές, οι ευθύνες άλλες τόσες. Σιγά-σιγά, όσο μεγαλώνουμε αρχίζουν τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Έκανε κι ένα λάθος, όχι τόσο σπουδαίο μεν, αλλά κακό. Το εγώ. Αυτό το άφησε ελεύθερο να κινείται και να πράττει κατά βούληση. Δίδαξε όμως και το εμείς-εσείς-αυτοί ή και όλοι μας. Αυτό το όλοι μας, δηλαδή το όλοι μαζί πέρασε τελείως απαρατήρητο και έμεινε σαν κυρίαρχος το εγώ. Έτσι αρχίζουν οι συγκρούσεις των συμφερόντων για μια καλύτερη ζωή, η οποία δεν είναι μόνο αγαθά και απολαύσεις. Είναι και πόνος. Είναι και βάσανο. Εμείς οι άνθρωποι, αυτό που μάθαμε καλύτερα είναι, όχι το “αγαπάτε αλλήλους” αλλά το “εξοντώστε αλλήλους”. Όλοι έχουμε αισθήσεις και συναισθήματα, τα χρησιμοποιούμε άραγε; Ναι. Τα θυμόμαστε μόνο όταν φτάσουμε στη μεγάλη πόρτα, έτοιμοι να τη διαβούμε για να περάσουμε στην αιωνιότητα. Τότε, μερικοί αντιλαμβάνονται ότι είχανε πάρει δρόμο όπου έπεφταν στην αδράνεια. Λάθος κι αυτό. Διότι άφηναν το πνεύμα ανενεργό. Όταν το πνεύμα μείνει ανενεργό, μαραζώνει και αφήνει το σώμα, που χωρίς το πνεύμα και την ψυχή είναι ένα άβουλο, άχρηστο τίποτα (…)