Ισορροπώντας σε μία μεθυσμένη αλφαβήτα –

Τα 24 διηγήματα της συλλογής “ισορροπώντας σε μια μεθυσμένη αλφαβήτα” αναφέρονται στη σχέση του ήρωα με το ποτό. Το ποτό ως όχημα ώστε να ξετυλιχθούν οι αναμνήσεις της νιότης. 24 γράμματα, όσα και της αλφαβήτας, 24 ποτά ή κοκτέιλ, 24 στιγμιότυπα, 24 εμπειρίες ζωής.

Με το “Αψέντι” ο μεγαλύτερος έρωτας ξεπερνιέται με τη βοήθεια του χρόνου, της συνειδητοποίησης και ασφαλώς του ποτού
Στο “Βερμούτ” τα εφηβικά πάρτι των αγοριών, οι πλάκες και η ανέμελη ζωή συνοδεύουν γλυκόπικρα την ενηλικίωση.
Ο κύριος “Webley” δίνει μαθήματα ποδοσφαίρου, ζωής και παρακμής στο νεαρό θαμώνα της “Ρέμβης”
Στο “Δαμάσκηνο” η κυρία Ακριβή μοιράζει συμβουλές προς πάσα κατεύθυνση καπνίζοντας “Sante”.
Η “Erdinger” συντροφεύει την αρχή, τη μέση και το τέλος μιας ερωτικής σχέσης.
Στο “Ζύθος” η μνήμη ανακαλεί παιδικές αναμνήσεις και ξεχασμένους αντιήρωες.
Στο “Ημίγλυκο Κρασί” ο Χάρης ανακαλύπτει τη μαγεία της συγγραφής.
Στο “Θάντερκλαπ” ο Λάκης εξομολογείται και εν τέλει ομολογεί την αποτυχία του να ζήσει αληθινά.
Στο “Irish Coffee” ο καφές βρίσκεται υπό διωγμό σ’ ένα παραδοσιακό καφενείο. Ο ιδιοκτήτης έχει κι αφορμή κι αιτία.
Στο “Κονιάκ” ο νεοπλουτισμός ποντάρει στο κλασσικό με φόντο την παρανομία και έπαθλο μια εξασφαλισμένη θέση στη φυλακή.
Στο “Λικέρ Ροδάκινο” η πρώτη φορά συνδυάζεται με μια παρτίδα πόκερ.
Στο “Μαρτίνι” η μουσική κάνει παρέα με τη συγγραφή. Ένας φτασμένος τραγουδιστής αναλύει στον νεόκοπο συγγραφέα τον τρόπο να ανακαλύπτεις και να ζεις τα όνειρά σου.
Το “Ντραμπούι” βοηθά τον γραφιά να δώσει νόημα στις λέξεις.
Στο “Xeres” η επιτηδευμένη αριστοκρατικότητα προσπαθεί να νικήσει την αυθεντικότητα της λαϊκής βάσης.
Στο “Ουίσκι” λαμβάνουν χώρα μαθητικές αναδρομές με φόντο τον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας.
Το “Pastis” βοηθά στο να γίνει πράξη το σύνθημα “Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία”.
Στο “Ρακή” δυο φίλοι από τα παλιά αφήνονται να παρασυρθούν από τα απόνερα του κοινού τους παρελθόντος.
Η “Σούμα” βοηθάει στο να περάσει πιο εύκολα το ταξίδι.
Το “Τσίπουρο” νικάει τον θάνατο. Κι αν όχι τον θάνατο, τουλάχιστον τον φόβο. Σύμφωνα με τη θεωρία του Βαγγέλα.
Μαζί με το “Υποβρύχιο” καταδύεται η ξεχασμένη πια φοιτητική ζωή κι αναδύεται η ζοφερή πραγματικότητα.
Στο “Φραντζέλικο” η τρέλα συναντάει τη γραφή μέσα σ’ ένα ονειρικό νεφέλωμα.
Στο “Heart’s Desire” η λογική αφήνει χώρο στο καρδιά, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει.
Στο “Ψυχόφιλο” ανταλλάσσονται απόψεις περί ετερόφυλων και ομοφυλόφιλων σε μια εργατική καφενειακή γιάφκα του Πειραιά.
Στο “Ω, Χένρυ” η δημιουργική γραφή συναντά το ωραίο φύλο, με τον Μπουκόβσκι να παρακολουθεί.