Λευκός χρόνος –

Πίσω από την πλάτη σου κρύβεται ο ήλιος. Ξημερώνει στους ώμους σου. Στέλνεις τις αχτίδες του μεθυσμένου πρωινού σου πάνω μου, στο πρόσωπο, στα μάτια. Με φωτίζεις. Σε λίγο θα κεράσεις χρώμα. Θα πάψω να είμαι ασπρόμαυρος. Το αλκοόλ σώθηκε αλλά δεν μας έσωσε? παρά τις προσδοκίες μας? παρά τη λαχτάρα μας για μία τελευταία υγρή νύχτα. Η πηγή στέρεψε όπως ακριβώς και η λατρεία μας να αλλάζουμε τόπο σε κάθε γουλιά που πλησιάζουμε στα χείλη μας. Το άγγιγμα του γυαλιού στον ναό της βουλιμίας ήταν το εισιτήριο για τις πτήσεις μας. Ξημερώνει στους ώμους σου. Σε λίγο θα φωτίσω ολόκληρος. Θα πάρω το σχήμα που σου αρέσει κι ίσως τότε ακριβώς ξεχωρίσεις τα λόγια που σμίλεψαν τη μορφή που αρνήθηκες.