Νέκυια – Της μνήμης και της σιωπής

Σε ένιωθα να ακουμπάς στον ώμο μου και απ’ την πνοή σου
τρεμόπαιζαν οι φλόγες των κεριών που σου παρέστεκαν…
“Εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ εν τόπω ανανύξεως…”

*******************************

Ακόμα και όλη τη ζωή μου θα έδινα
αρκεί να ερχόσουν… κι ας φεύγαμε μετά μαζί.

*******************************

Έφυγες, για πάντα έφυγες
κι έμεινα να βλέπω που ξεμακραίνεις μες στον χρόνο…
Κι έμεινε σε μένα να κοιτάζω την κορνίζα
με τον παγωμένο χρόνο στο χαμόγελό σου…

*******************************

Απάντηση δεν πήρα απ’ τη φωνή σου,
μονάχα ένα αεράκι χάιδεψε τα μαλλιά μου,
όπως έκανε το στοργικό σου χέρι
τότε που ήσουνα κοντά μας…