Ο θάνατος του συλλέκτη –

Δύο σημαδιακές -ίδιες- ημερομηνίες, δύο παράλληλες ιστορίες, ένας ντετέκτιβ που δεν έχει μούσκουλα, δεν είναι αλκοολικός ούτε καταραμένος ούτε υπόδειγμα λάιφ στάιλ… Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι ένας συνηθισμένος καθημερινός τύπος της διπλανής πόρτας, ένας λογιστάκος των συναισθημάτων, αφού το κατσαβίδι το έχει για να βιδώνει στο μυαλό του τα απλά γεγονότα της ζωής ως παρακαταθήκες για φιλοσοφικές αναζητήσεις, που ενίοτε βοηθούν την αστυνομική ίντριγκα και συχνότερα την αποκρυπτογράφηση του αμφίδρομου παζλ της ζωής.

Οι ήρωες -έκαστος εφ’ ω ετάχθη- μιλούν απλά αλλά και σύνθετα και πολύπλοκα, ξεδιπλώνοντας αριστοτεχνικά και με σαφήνεια τις αλλεπάλληλες επιστρώσεις και τη σοφή λογική ακολουθία ενός σύνθετου zeitgeist, το οποίο έως την πλήρη κορύφωσή του θα έχει πολλά ακόμα επεισόδια-βινιέτες ζωής να μας δώσει.