Όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο –

[…] Ο συγγραφέας στο έργο του “Όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο” πραγματεύεται την πορεία του μοναχικού ανθρώπου μέσα σ’ έναν κόσμο που ο καθένας είναι ξένος προς τον σύντροφό του και που όλοι έχουν την αίσθηση του πνευματικού και ψυχικού κενού. Εξερευνά την περιοχή και τις αιτίες της θλίψης και της μοναξιάς. Φέρνει στο φως τα βαθύτερα της ψυχής προβλήματα, που είναι ουσίες ζωής. Παρουσιάζει τον άνθρωπο που ασφυκτιά μέσα στην κοινωνική συμβατικότητα και αποζητά με πάθος την απελευθέρωση.

Έργο συμβολικό. Εκτείνεται μέσα στον χώρο του ψυχολογικού αστικού θεάτρου, αλλά και μέσα σε χώρους υπερβατικούς, που ανάγονται στις σφαίρες του τραγικού, ακόμα και του παράλογου θεάτρου.

Μέσα σ’ ένα περιβάλλον της μεσοαστικής ζωής, εκφράζεται με χιούμορ και καλλιέπεια, η καθημερινότητα. Αντιπροσωπευτικοί τύποι της μεσοαστικής ζωής και μεταξύ αυτών απόκοσμες δυνάμεις μ’ ανθρώπινη υπόσταση, είναι τα πρόσωπα του έργου.

Ο συγγραφέας αφαίρεσε τη φιλολογία και τη ρομαντική ποίηση του ψυχολογικού αστικού θεάτρου, συμπύκνωσε τον διάλογο στον υπέρτατο βαθμό και δημιούργησε ένα έργο με τη μορφή του παράλογου θεάτρου, όπου ο διάλογος και οι λέξεις δεν αντιπροσωπεύουν, τις πιο πολλές φορές, καθαρά νοήματα ή συνεπείς ψυχολογικές καταστάσεις, αλλ’ αποτελούν ετερόκλητες συγχορδίες μιας μυστηριακής πρωτάκουστης αρμονίας.

Κυριαρχεί ένας μονολογικός διάλογος που συχνά διασπά τα νοήματα παρά τα συνθέτει. Τα λογικά επιχειρήματα, οι συμμετρικές ερωταποκρίσεις του ψυχολογικού θεάτρου, αντικαθίστανται από τις χωρίς ειρμό εσωτερικές παρορμήσεις των ηρώων του έργου.

Τα γεγονότα απεικονίζουν απλές τυπικές καταστάσεις σε ειδικά περιβάλλοντα και ειδικές συνθήκες μιας κατεστημένης κοινωνικής ζωής, που επαναλαμβάνονται στη χρονική πορεία με εναλλασσόμενες φάσεις.

Η κατανόηση ενός τέτοιου έργου, οδηγεί στην γαλήνη και την ελευθερία που γεννά η γνώση. Στην ήρεμη ενατένιση της ζωής, στην παραδοχή του θανάτου, σαν συνέχεια μιας πορείας στον αέναο δρόμο. Στον δρόμο προς την έξαρση, προς την πνευματική και ψυχική ολοκλήρωση, προς τον λυτρωμό και την εξιλέωση, που περνάει μέσ’ από τον πόνο, τη θυσία και το μαρτύριο – αυτόν τον δρόμο που τραβούν μοναχά τα δυνατά, ασυμβίβαστα, προνομιούχα πνεύματα. […]

(Τζένη Καλλέργη, από την Εισαγωγή)