Σπασμένες κολώνες –

“Παίρνω μονάχα κάτι αλλιώτικους ανθρώπους που ζήσανε κάποτε ανάμεσά μας και που σήμερα δεν ζούνε πλια τέτοιοι, κάτι ανθρώπους που δεν μοιάζουν ούτε ο ένας με τον άλλον ούτε με όλους τους άλλους, που πότε έχουν κάτι παραπάνω απ’ τους συνηθισμένους ανθρώπους και πότε κάτι το λειψό.
Παίρνω μονάχα κάτι καιρούς που πέρασαν, κι αυτούς προσπαθώ να θυμηθώ.
[…]
Παίρνω τις σπασμένες κολώνες της ζωής και κάθουμαι και συλλογίζουμαι το κομμάτι που τις λείπει μελετώντας τες στον τόπο που είναι σπασμένες”.

Έτσι προλόγισε ο Αθανάσιος Γκράβαλης τις “Σπασμένες κολώνες”, το βιβλίο με σαράντα δύο αφηγήματα που τύπωσε στη Μυτιλήνη το 1930. Συμμαθητής του Στρατή Δούκα και του Φώτη Κόντογλου στο Αϊβαλί και δύο φορές πρόσφυγας στη Μυτιλήνη, ο Αθανάσιος Γκράβαλης (1890-1974) εργάστηκε επί πολλές δεκαετίες ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες της Λέσβου, συγχρωτιζόμενος με γνωστά πρόσωπα του χώρου, όπως ο Στράτης Μυριβήλης. Αν και λιγότερο γνωστός, συνέβαλε και αυτός στην άνθιση της λεγόμενης “Λεσβιακής άνοιξης”.

Ο ανά χείρας τόμος αναδημοσιεύει πλήρως την έκδοση του 1930, ένα βιβλίο που εκτός από μια αξιόλογη συμβολή στην αιολική πεζογραφία μοιάζει, με ορισμένα γνωρίσματά του, να διασταυρώνεται με τάσεις της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.