Τα χορικά του Μπαχ – Ενταγμένα σε μια ευρύτερη ιστορική περίοδο συνθετικών και θεωρητικών αναζητήσεων (15ος-18ος αιώνας)

Τα “Χορικά του Μπαχ” παρουσιάζουν μία συστηματική εξέταση των τετράφωνων εναρμονίσεων των Λουθηρανικών (ως επί το πλείστον) εκκλησιαστικών ύμνων από τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Η εξοικείωση με τα χορικά του Μπαχ θεωρείται, κατά κοινή ομολογία, ένα εκ των ων ουκ άνευ βήμα στην προσπάθεια κατανόησης της ιστορίας των μουσικών δομών και, για το λόγο αυτό, οι τετράφωνες εναρμονίσεις του συνθέτη αποτελούν το αντικείμενο μεθοδικής μελέτης και διδασκαλίας στα Πανεπιστημιακά Τμήματα Μουσικών Σπουδών αλλά και στα Ωδεία διεθνώς.

Το παρόν βιβλίο χωρίζεται σε τρεις μεγάλες ενότητες. Η πρώτη ενότητα έχει ως αντικείμενό της την εξέταση των δομικών και υφολογικών χαρακτηριστικών που διέπουν τα τονικά χορικά του συνθέτη -αυτά που δίνουν στους ακροατές μία ισχυρότατη αίσθηση τονικού κέντρου και στα οποία οι αρμονίες οργανώνονται επί τη βάσει μιας ιεραρχικής, λειτουργικής λογικής έτσι ώστε να δημιουργούν την εντύπωση μιας μουσικής που κατευθύνεται προς ένα συγκεκριμένο στόχο. Η δεύτερη, εκτεταμένη ενότητα καταγράφει τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις αλλά και τις έντονες διαμάχες των θεωρητικών της εποχής για τα διαφορετικά “τροπικά” συστήματα που υπήρξαν υπεύθυνα για τη μορφοποίηση, την οργάνωση και την κατανόηση της συνολικής μουσικής παραγωγής από την Αναγέννηση μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 18ου αιώνα. Τοιουτοτρόπως, στα κεφάλαια 7 έως και 13 αναπτύσσεται η πλέον εμπεριστατωμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη “Ιστορία της πολυφωνικής τροπικής θεωρίας” στη χώρα μας.

Εξοικειωμένος με τις πιο σημαντικές πλευρές της προγενέστερης τροπικής θεωρίας και πρακτικής, ο αναγνώστης θα είναι πλέον σε θέση να κατανοήσει πλήρως πολλές από τις υφολογικές ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τα αποκαλούμενα “τροπικά χορικά” του Μπαχ που εξετάζονται στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, αλλά και να εκτιμήσει την αξιοθαύμαστη ικανότητα του συνθέτη να συνδυάζει στις εναρμονίσεις του δύο εντελώς διαφορετικούς μουσικούς “κόσμους”: αυτόν της “απηρχαιωμένης” πλέον τροπικότητας και αυτόν της νεοεμφανιζόμενης τονικότητας.