Τα ξύλινα ποτάμια –

«ΟΙ ΑΝΥΠΟΠΤΟΙ»
Αγαπώ το αστράκι
που στα μάτια σου μέσα κυλά,
σκουπιδάκι οι άλλοι το βλέπουν
και το φυσούν γλυκά,
πονετικοί μα με δύστροπη αφή
υψωμένοι στον υδράργυρο της ζωής
ψηλαφώντας κυνήγια μεγάλα.
***
Αγαπώ τους ανύποπτους
που το πλατάγισμα της βροντής
σαν ψιχάλισμα ρυθμικό του αγέρα περνούν
και ξυλάρμενοι κάποτε στα στενά της ζωής
σε παλάμη άδεια
το αόρατο μεταξωτό τους μαντίλι κρατούν
χωρισμένο σε χαλάσματα μύρια.
Συμπονώ τους υψιπετείς
στο σκληρό κατέβασμα της ζωής
σε αλίκτυπο κόλπο στρυφνό
με την κρήνη μαυρισμένο νερό
τη στιγμή
που απ’ τον μακάριο ύπνο τους ξυπνούν
με τη δίψα της αγάπης ιδρωμένο πυρσό
μπρος στην παγερή σιωπή των Θεών.