Το εσωτερικό μας μάτι –

Ταξιδεύω.
Πάντα ταξιδεύω στο δρόμο των αναζητήσεων,
στην τροχιά της ανέμης, στην ταχύτητα του χρόνου.
Συμμετέχω στο στροβίλισμα του κόσμου.
Ακούω την αγωνία του, την πίκρα των χειλιών του.
Ακούω στιγμές λευτερωμένες απ’ τη δίνη των καιρών.
Μαζεύω τη γύρη των πραγμάτων του Σύμπαντος,
που γίνεται ένα με τις ανάσες στο αίμα μου
και τις ανάσες του ρεαλισμού κι ονείρου.
Στης ψυχής το ακρογιάλι η ποίηση
θα μένει ανοιχτός ορίζοντας! Θα ευωδιάζει…
Ο έρωτας πάντα εν πλω…
Ταξιδεύω με το λουλούδι, το πουλί, με το ακριβό φιλί,
στην ομορφιά της αλήθειας, τρέφοντας την ελπίδα,
με πίστη στη θεία Δημιουργία, σε ιδέες και οράματα…
Στα πλάνα της ζωής περιπλάνηση… Τι έγινε η χαρά;
Στις αποχρώσεις των ελλείψεων, την ευθύνη των σχέσεων,
στο βάθος του πόνου, το φόβο που σαρώνει τα πάθη,
ανάδυση στο φως μόνο μέσα απ’ την αγάπη!
Χρειάζεται ευθυκρισία, σωστή ισορροπία μεταξύ όλων,
έμφυτη παρόρμηση και πνευματική δύναμη,
για την πραγμάτωση της ευτυχίας.
Το συναίσθημα και η σκέψη τρόπος επικοινωνίας,
έχουν χρώμα, άρωμα, μελωδία.
Ψηφίδες από κραυγές, αποσιωπητικά στους ανέμους
οι λέξεις σμιλεύουν, γεφυρώνουν, καλύπτουν ρωγμές
και υφαίνουν προσδοκίες…
Ούτε η αίσθηση της ιστορίας, ούτε η θαλπωρική φιλοσοφία
δεν τελείωσε. Θα καρποφορεί η απορία…
Θα φυτρώνουν κι άλλα ερωτηματικά κοντά στην ουσία
του νοήματος της ζωής.