Βύβλος –

Αρχαία πόλη των Φοινίκων κτισμένη στις ακτές του Λιβάνου, η Βύβλος, ήταν το κυριότερο λιμάνι εξαγωγής κέδρου και άλλων πολύτιμων ξύλων για τη δημιουργία των παπύρων, των βιβλίων δηλαδή όπου αποτυπώνεται η γραφή, αλλά και οι λέξεις βαλμένες με τέχνη για να μετουσιωθούν σε ποίηση.
Διηγήσεις, αναγωγές, διαβάσματα, καταστάλαγμα γνώσης, αναφορές σε πρόσωπα υπαρκτά και έργα ονομαστά, όπως οι Νεκρικοί διάλογοι του Λουκιανού που τραγουδούσε ο υποδηματοποιός Μίκυλλος πάνω στη βάρκα του Xάροντα ταξιδεύοντας για τον Κάτω κόσμο, αποτελούν το υλικό που η Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου αξιοποιεί στο έκτο ποιητικό της βιβλίο.
Πολυφωνική ποιητική σύνθεση, κρυπτική, υπαινικτική (Περιήλθαν, εις “κύμα παρελθόν” η αποθέωση/τόσο που παρέδωσαν την αίτηση/ στον γυρολόγο), σκωπτική, διατηρώντας το μέτρο της αυστηρότητας/ουσίας ακόμη και στα ερωτικά της αινίγματα (ΔEPMATINOΣ IMANTAΣ, Κάθονται έξω γιατί βγαίνει ήλιος.// Όμως μια σήμανση βελάζει απ’ τα βαθιά/ ποιος την ακούει και δεν τρέμουν τα στερνά του;// Μπαίνουνε μέσα γιατί βγαίνει έρωτας), δοκιμάζεται μ’ επιτυχία στο σονέτο, την ιταλική Βιλανέλα, τη Σεστίνα, αντλώντας υλικό απ’ τις πηγές της γνώσης, της παράδοσης, και μετασχηματίζοντάς το σε σύγχρονο ποιητικό έργο: (Aντίστροφο, Γνωρίζω/από ποια πλευρά κοιμάσαι, Bαττοπαίδι// απάντησε η νύμφη/ στάζοντας πολυσύνδετα)
Ο Φρανσουά Βιγιόν, η Βύβλος των αρχικών (ένα είδος αρκτικόλεξων που μπήκαν δυναμικά στη ζωή μας), το σύντομο βιογραφικό ενός τσιγάρου Sante, ένα ποίημα για τη Χρυσούλα, είναι μερικά από τα αινίγματα που η ποιήτρια, σαν τον νεαρό στα Φώτα, βουτά να πιάσει πρώτη το σταυρό/λέξεις, ομνύοντας στην υπέρ τρίτων οίηση.
Ώριμη πολυπρισματική διεισδυτική ανοίγει προσεκτικά τους κώδικες επικοινωνίας/γραφής της αγγίζοντας ένα ποιητικό αποτέλεσμα μεστό και άρτιο, προσφορά, αλλά και πρόκληση για τους στιχανατόμους.
“Μ”